نادیده نِوا

متن آهنگ نادیده از نِوا

بیهوشم از درد میجوشه تو خونم میل به بودن

سلولم ،سرد، تنمو با سرما سوزوندن

تاریکی کورم کرد اما تنهایی صبورم کرد

هم گَس هم شور هم تلخن حرفام تا تو غیب بمونم

من ساکن شهر صدام بی سهمم از اسم و صورت

می تابه از پنجره ماه روی جای شلاق رو شونَم

حتی اگه یک روزی بخوام که بیرون باشم نمیتونم

فرو رفتم و زمزمه هام همه فقط شدن اسباب کدورت

منم لذت بردم از این

رفتم روی اعصاب حکومت

قاضی و مردم تو کمین، قانون شده ابزار خشونت

از نیمه تاریک زمین میزنه بیرون چرک و عفونت

نادیده رو نادیده می گیرن

تا وقتی که می کنه تو ذهن سکونت

ولی حسم بهم میگه نادیده بمون

بذار فکر کنن موندی تو حاشیه به زور

این اتاقا دورت پر حذف شده هان

حتی زنده موندنت هم کافیه بدون

اگه کسی اینورا ندیدنت

به این معنی نیست که مرده حقیقتت

به این معنی نیست کسی نمی گزه ککش

بعضی وقتا تنفست هم مقاومته

زنده بمونی بسه

به روزی باز میشه میله ها

شاخک و بال می زنه بیرون از پیله ها

هر چند که دست نیافتیه رویا

اما حرکت جهت می خواد و ایده آل

ولی کم کم عوض میشه مسیر راهت

می زنی پرسه تو شب رها به زیر ماه

بدون شک تهش لگد می کنی زیر پات

اونا که شکنجت کردن بی دفاع

تو خیلی حالیته

حالیته؟ حالیته

یه نیگا بکن، رُخی به ما بنَما

که می بینیمت انگاری خورشید تابیده

بذا همه بدونن که چقد حالیته

نماز ما قضا نشده ماسیده

گاوِ ما اَ کرّگی زاییده

بیا تا واسه یه بار هم که شده بگیم تو کویرمون بارون باریده

نورانی شدی، سخته دیدنت

بهمون نشون بده سهمِ کی غمه؟

سهمِ کی روزه، سهمِ کی شبه؟

اگه خواستی به دشمنات دست بدی، نده

بالاخره معلوم می شه میرن سمتِ کی همه

به منتقدا جوابِ منطقی نده

آدم عاقل مخالفت حرف نمی زنه

به قطاری که واساده کسی سنگ نمی زنه

چیه؟ فکر کردی این جوری فقط جنگ می شه؟

دلِ یه سری تا ابد سنگ می شه؟

مخالفت اَ ریشه با تبر قطع می شه؟

دنیامون قشنگ تر می شه؟

همه رو به پیشرفت؟

یه عقیده با زورِ بیشتر؟

فک کردی به عقل بشر قد می ده؟

تو باید راهو نشون بدی، بقیه پیش مرگ

بذا بگن دگمی

حالیشون نی، تو خودت حکمی

خودت باش وقتی عصبانی می شی

اگه فحش ندی حرفت رک نی

یه پتکی؛ فحشات فحش نی

همه می دونن که اَ رو دل سوزیه، چون دنبال رشدی

واسه خودت توجیهش کن کسیم کشتی

اینارم جدی گرفتی یعنی حالت خوش نی

نوبت چشمی که تر شه شماست

ملکوت آسمونا عرش شماست

اون ابرا که سقف ما بودن

امروز میدونم که فرش شماست

بچه ی سینه باتوم و ترساش و

صاف گذاشت تو کمر نامردا

جن*ه بازنده ها رفیق همن

تنهایی مبارک برنده ها تنهان

داداشت دنیارو جر میده

لخت تر از جیبش حنجرشه

سفت وایساده واسه جنگ

تو می دونی یه دیوار که خودتی پنجرش حیف

زمستون هنوز از ترس لی لی میکرد

وقتی بهار تنتو نفله می کرد

از پشت زدتت الان نه تو کودکی

اسلحه اش گلوله رو گریه میکرد

کردن توی خون لقممون

دوتا کلمه که گذاشتن نقطمونو

من سحر میکنم با واژه ها

کیا زدنت بزنم جملشونو

انقدی هستی که خط می ندازی روم

میباره چشمات می باری روم

کردن زیر چکمه ها گردمونو

بیا نشون بدیم عرضه مونو

یادته که گاهی هوا زشت میشد

می گفتم این چش میشد یهویی

از نفست بد تر می گرفتی

اینارو ولش کن عشق چی شد

تک تهران هوا بد می بارید

قانونا میگفتن تو کاسه ات چی داری

برجا زر زدن پول چی داری

یاده تو افتادم بشون گفتم برادر چی دارین